van de Blue Mountains naar Bingenden

15 Maart tot 27 maart ( Onze Mees is vandaag 5 jaar geworden, Hoera voor de kleine man)


vrijdag 15 Maart , kwamen we dus in Mudgee aan, doordat we maar één nacht wilden blijven kregen we niet echt een fijn plekje toegewezen, veel vrije plaatsen die volgens de baas allemaal besproken waren, nee dus, bleven gewoon leeg.
Nou ja, we hadden wel aardige buren die uit Grafton kwamen, dat zwaar getroffen was door de Cycloon van een paar weken geleden , het water stond hoog in de straten, vertelden ze ons.
Als we uitgekletst zijn nemen we de benenwagen naar de stad, het centrum ligt op loop afstand en het moet een mooi stadje met mooie historische gebouwen zijn.
De volgende morgen gaan we weer verder en laten de High Way voor wat hij is en nemen de regionale wegen die nóg rustiger zijn.
Het landschap is groen en glooiend, heel wat anders dan de Blue Mountains.Alles heeft zo zijn charme.
We hopen weer eens kangoeroes tegen te komen, de borden vertellen ons dat ze er zijn.
Helaas we zien er velen.......dood en dat op zo'n rustige weg. Sommigen lijken nog maar net te zijn aangereden, jakkes ik wordt er echt naar van.
In Coonabarabran is het nationale park Warum Bungle niet toegangkelijk doodat er een bosbrand heeft gewoed, helaas. We zien een erg mooie camping liggen aan de rand van het stadje maar omdat het nog vroeg is rijden we door naar Narrabi.
Hadden we beter niet kunnen doen, 120 km over de Newell Hyway met aan weerskanten zwartgeblakerde bomen.
Het ontroerd me wel dat ondanks de verbrande bomen zich toch weer jong groen ontworsteld uit de zwarte takken.
Zong mijn grote idool" Jaques Brell" daar al niet over in zijn in zijn niet te evenaren
" Ne me quitte pas"??
De camping in Narrabi stelt écht helemaal niets voor,een paar plaatsen voor passanten achter het motel dat langs de High Way ligt, nou ja, hij heeft wel een zwembad en daar maak ik dan maar heerlijk gebruik van, het was weer erg warm vadaag.
Hans neemt liever een douche, die krijg je zelden mee het zwembad in.
Jammer want het is zo heerlijk.
Het is hier een moerassig gebied en voor ik er erg in heb wordt ik tijdens een telefoontje van Erik en Roberta lek geprikt door de musquito's.
Wat we anders nooit doen, de volgende dag rijden we ruim 100 kilometer terug, wel via een andere weg, helaas weer met veel dode kangoeroes, naar Gunnadah, waarom ??........ daar moet de grootste Koala kolonie ter wereld zijn, en die beestjes zou ik nou eens zóóó graag willen zien. Niet in een dierentuin maar gewoon in hun natuurlijke omgeving.
Het waait behoorlijk en als we een grote truck passeren ziet Hans iets van de auto vliegen, we kunnen pas na een paar kilometer stoppen en meteen stopt er ook achter ons een personen auto. De man zegt dat ons dakraam er afgevlogen is.
Niet zo best dus ,we rijden langzaam terug om te kijken of we het terug kunnen vinden.
Het had al eerder problemen gegeven en Hans had het provisorisch gemaakt.
Het ligt inderdaad in de berm en is verder onbeschadigt, dus wij blij.
Misschien dat we het in Gunnadah kunnen laten maken. Gelukkig schijnt de zon,anders hadden we een nog groter probleem.
We rijden eerst even langs het toeristen buro om te vragen waar we de beste kans hebben om "misschien" koala's te kunnen spotten.
De weer o zo vriendelijke Aussie dame verteld ons veel over de plaats en de plekken waar Koala's zouden kunnen zitten tekent ze aan op een plattegrondje van de stad.
Ook geeft ze tips waar we op moeten letten, krabplekken aan de stam en ovale poeppies onder de bomen.
Maar, zegt ze, het is echt héél erg moeilijk om er een te vinden, je ziet ze namelijk niet ook al zitten ze pal boven je hoofd.
Het lijkt of de boom een dikke knoest heeft, ze wenst ons veel succes.
Ze geeft ook een tip over de showground waar een simpele camping is die vlakbij drie gebieden ligt waar regelmatig koala's gespot worden.
Er is geen receptie, 'n grote stoere vent met cowboy hoed in een pick up, komt s'morgens en s'avonds langs om de verschuldigde 12 dollars innen. Zo goedkoop stonden we nog niet eerder.
Het is een joviale kerel die graag een praatje maakt.
Ik vertel hem dat we speciaal zijn terug gereden uit Narrabi voor de koala's.
Dat vindt hij geweldig, wat later blijken zal.
We maken een wandeling in de vooravond en houden onze ogen goed open maar vinden geen Koala's wel krijgen we s'avonds weer een possum op bezoek.
De volgende dag rijden we eerst naar een herstel bedrijf voor ons dakraam, helaas ze kunnen niets anders dan het met duc-tape vast plakken. een nieuw raam hadden ze niet.
We rijden door naar een van de gebieden waar we misschien de koala kunnen vinden, het is een natuurgebied op een heuvel , het is heet en alles kurkdroog , schitterend uitzicht over de omgeving maar geen koala's, we hebben allebei een stijve nek van het omhoog kijken.
Als we terug zijn op de camping komt om een uur of half zes de" cowboy" weer langs en verteld ons dat hij er vandaag twee gezien heeft en verteld ons waar dat is,
wat lief hij is voor ons gaan zoeken.
We laten er geen gras over groeien, ook al is het tegen zessen en nog een km of drie lopen we gaan kijken of hij er nog is.
Bij het straatje aangekomen zoeken we alle bomen af en net als we de moed op willen geven zie ik hem, hij ligt op een gevorkte tak, op zijn rug een pootje hangt heel relaxed naar beneden en de anderen klauwtjes heeft hij stevig om de takken heen geklemd , de wind wiegt hem zachtjes heen en weer .Meneer slaapt.
Het is een mafkont, Koala's slapen per dag 18 tot 22 uur en maken zich dus kennelijk nergens druk om.
Ze hoeven nooit te drinken, de eucalyptus blaadjes zijn alles wat ze nodig hebben en daar liggen ze tussen in. Een soort lui lekkerland voor de Koala dus.
Wij wachten geduldig op het moment dat hij van positie zal veranderen en wij hem op de foto kunnen zetten.
Dat duurt meer dan een half uur en dan, ja dan gebeurt het, hij richt zich op en kijkt eens naar beneden , geweldig wat een leuk koppie heeft dat beest.
We maken een paar leuke foto's net voor het te donker is en gaan dan helemaal tevreden terug naar de camping.
s'Morgens staan we om 6 uur op om naar de golfbaan te gaan waar er ook een moet zitten.
Energieke Australiers hebben de wandelschoenen al aangetrokken en lopen hun ochtendrondje.
Nog voor de plek waar "onze Cowboy" de koala had gezien zien we hem al , we weten nu waar we op moeten letten.
Ook hier staan we een poosje onder de boom maar deze slaapt als een koala en laat niets meer van zich zichzelf zien dan een dikke bontbol.
We gaan terug en nemen ons voor om, voordat we straks uit Gunnadah vertrekken, nog een keer langs die andere te gaan, eerst maar eens ontbijten dat schiet er bijna bij in met die koala koorts.
We krijgen weer bezoek van de cowboy, hij wil weten of we de koala gevonden hebben, hij vindt het leuk dat we zo enthousiast zijn en een half uur later komt hij vertellen dat er kangoeroes aan de andere kant van de rotonde zitten. Leuke kerel hoor.
We zien ze bij vertrek, ze springen op hoge poten weg als we té dichtbij komen.
We rijden nu naar de plek van gisteravond en na wat zoeken vinden we de koala weer. Hij heeft zich s'nachts zo'n boom of zeven verplaatst en dat is waarschijnlijk héél véél voor zo'n lui beestje.
We nemen er even de tijd voor en zetten onze stoeltjes in de schaduw van de camper, het is bloedheet, we wachten op een move van meneer en daar moet je geduld voor hebben .
Niet lachen , we maken zo nu en dan knorrende geluiden om hem een beetje allert te maken, Het lukt, hij wordt nieuwsgierig en komt in actie.
Nu zijn de foto's geweldig en zijn we helemaal tevreden. We vertrekken naar Manilla.

Het is een prairie achtig landschapwaar we door rijden, veel koeien waar soms nog een stier tussen loopt , die zal niet klagen met een harem.
Als de boer zijn vee bij elkaar wil krijgen heeft hij wel een paar cowboys nodig om ze bij elkaar te drijven.Hier is het wel in eenzaamheid wonen, je eerste buur woont kilometers verder.
We blijven ons verbazen over het landschap, zo enorm groots en indrukwekkend is het.
In Manilla treffen we een geweldig leuk campingkje aan.
Geen koala's meer maar enorme verscheidenheid aan vogels die de lucht vullen met hun gezang. (o ja Anita, zoek eens op youtube naar de Australien Magpie en dan kan je zijn schattige geluid horen)
In Manilla worden jaarlijks paraglyding wedstrijden gehouden met deelnemers uit de hele wereld.
We worden super hartelijk ontvangen en de bazin van de camping neemt alle tijd om ons van alles te vertellen over de omgeving, de wedstrijden en de contacten die ze hebben met veel europeanen uit verschillende landen,
Het valt niet mee om alles te verstaan want hier klinkt het engels wat anders, meer dialect .
We maken een wandeling langs de rivier en genieten van de enorme schoonheid van deze plek.

Woensdag ,20 Maart,
We rijden over de Fossickers Way door uitgestrekte natuurgebieden, en kleine stadjes als Barraba, Bingara , stadjes met een Westernachtig aanzien en stoppen in Warialda voor een kop koffie.
Daarna rijden we nog een uurtje door,tot Inverell, het is pas een uur of een en nemen een camping aan de rand van de stad met een prachtig uitzicht.
Ivernell is een sapphire stadje , er werd veel saffier gevonden in allerlei kleuren en is een welvarend stadje te zien aan de mooie huizen en de vele juweliers zaakjes die er zijn.
We zitten nog steeds op 600 meter hoogte , waardoor de avonden en nachten koel zijn maar de zon ons weer met warme stralen wekt.
Voordat we het stadje verlaten bezoeken we nog eerst een "Pioneers Village", een open lucht museum dat een goed beeld geeft hoe de mensen hier in de 19e en begin 20e eeuw geleefd en gewerkt hebben.
Het is een lieflijk landschap, New England, glooiende heuvels, tafelbergen en veel paarse bermbloemen.
In Santhorpe ,waar nog een paar mooie van zandsteen gebouwde gebouwen staan,o.a. de St Mary kerk , het het meest gefotografeerde gebouw van de stad, volgens de kosteres en een imposante Town Hall.
Het is een levendig stadje , waar de 4x4 pick-ups af en aan rijden met meestal wel een of twee honden in de bak.
Doet me denken aan de vroegere Australiesche kinderfilms die bij ons op tv kwamen, ziet er leuk.
Twee schoolklasjes, alle kindjes in uniform en grote hoed op hun kleine koppies, gaan hand in hand naar het park om te lunchen en even te spelen. Grappig gezicht hoor
Ik zei het al, de Australiërs maken graag een praatje, hey guy's, how's your day? were do you come from? trekking around? hoe vaak op deze manier al een praatje is begonnen.
Ook nu weer, een gezette man sprak ons zo aan,en stak meteen van wal, zijn dokter in Bingara had hem doorgestuurd voor nader ondezoek alhier, maar hij ging nog niet dood, niet vandaag, zei hij met een brede grijns, hij was duidelijk gerustgesteld.
Australië heeft veel obesitas problemen, als ze dik zijn dan zijn ze dat ook ècht, allemachtig wat zie je hier regelmatig enorme dikke mensen lopen.
We verlaten New South Wales en rijden weer in Queensland, waar we in Nanango een camping zoeken, als we in de schemering voor de camper zitten springt er een grote kangoeroe voorbij, hij maakt sprongen waar menig atleet jaloers op zou zijn.
Het blijft heel wonderlijk om zulke grote dieren langs te zien komen.

En dan ja, dat is minder leuk gisteravond kreeg ik opeens een enorm prikkend gevoel in mijn taille, rode plek met kleine bultjes, Hans zegt vast een miereprik.
Ik denk gordelroos en ja helaas heb ik gelijk.De plekken breiden zich uit en er komen blaartjes op en gaan ècht vreselijk zeer doen. Ik ben er welliswaar niet ziek van maar de pijn is niet te harden, dus helemaal tegen mijn gewoonte slik ik pijnstillers, heb gewoon geen keus.
Gatver, ik zit echt te balen hoe kom je aan zoiets en....... hoe kom je ervan af???
Gelukkig gaan we pas over twee weken bij Maia langs en dan hoop ik toch wel het ergste achter de rug te hebben en natuurlijk het allerbelangrijkste, geen( water) chicken poks over te brengen.
De volgende dag, zaterdag 23 maart, vertrekken we richting Bundaberg hier zien we wat het noodweer dat hier een paar maal in de zomer is overgetrokken aan schade heeft aangericht.
Bomen zijn uit de grond gerukt en van de wegen zijn hele stukken weggespoeld. Tot aan de bovenste randen van de hekken hangt van alles dat door de rivieren is meegesleurd.
Wij hebben echt geluk gehad met de beslissing eerst naar het zuiden te reizen.
We stoppen even bij Ban Ban Springs, een heilige ontmoetingsplek van Aboriginels

Sacred place of the Wakka Wakka's
Guard by the rainbow serpent ,
Meeting place for all,

staat er op een groot bord.
In Biggenden, aan de rand van een nationaal park en uitzicht op Mount Walsh vinden we de ideale plek om twee dagen te blijven ik heb op z'n zachts gezegd heel veel pijn , er zijn meer plekken bijgekomen en van slapen komt niet veel. We moeten maar even rustig aan doen.
Liefs en groetjes

Foto's komen snel,