Bingenden - Fraser Island- Tin Can Bay

"Ik loop natuurlijk gigantisch achter met dit verslag , door de gordelroos kon ik s'avonds niets meer . Maar het boek moet natuurlijk wel volledig zijn als ik het laat afdrukken.
Dus lees nog mee en reageer nog even , want ook jullie reacties worden afgedrukt in dit voor ons zo waardevolle reisverslag."

26 Maart Hervey Bay, Fraser Island en de Sunshine Coast
We blijven dus twee dagen in Bingenden en doen niet zoveel, voel me even niet fit genoeg .
Ik troost mezelf met het feit dat ik geen koorts heb en dat met een lading pijnstillers ik toch wel aardig te pruimen ben.
Als we vertrekken is er een grote veemarkt beneden in het dorp, Veel boeren in jeans met cowboy hoed ( dus èchte cowboys, haha) proberen de beste handel uit te zoeken.
Ze kunnen de koeien bekijken via een loopbrug die rondom de hekken is opgebouwd, net een stadion, geen spelers maar koeien in de arena.
Er wordt druk gehandeld , als er een deal gemaakt is worden de betreffende koeien door een sluis naar de andere kant geloosd, waar ze gemerkt worden.
Wij lopen er wat rond maar hebben de indruk dat ze ons maar als een stelletje pottenkijkers zien en dat zijn we natuurlijk ook, dus we blijven niet lang, ik vind het trouwens toch niet leuk.

Het is inmiddels de 28 ste en we zijn in Herveybay, de afgelopen dagen waren niet echt fijn voor mij, veel pijn en slapeloze nachten, wat een vervelende aandoening is dat, gordelroos.
Gelukkig zit alles onder m'n kleding en ziet niemand er iets van,
Ik troost mezelf met het idee dat ik het vervelender zou zijn als ik iets had gekregen waarmee ik in bed had moeten blijven dus het kan altijd erger denk ik maar.
Met een lading pijnstillers doe ik toch leuke dingen, zoals de tocht naar Fraser Island.
S'morgens om kwart voor acht worden we opgehaald door een klein 4X4 busje en rijden met nog 5 andere passagiers naar de ferrie in River Heads .
Het is drie kwartier varen en we hebben het geluk dat we dolfijnen zien springen , helaas te snel en te ver om te kunnen fotograferen maar ze staan op m'n netvlies.
Ook weer zo'n geluks moment, geweldig toch om dat te mogen beleven.
Fraser Island, of zoals de Aboriginals het noemen K'gari dat paradijs betekend, het is het grootste zand eiland ter wereld en staat op de wereld erfgoed lijst.
Het is bedekt met regenwoud, heel wonderlijk dat dat op een zandbodem kan groeien, 123 km lang en tot 5 tot 25 km breed, heuvels en valleien ,meren van superzacht regenwater ,heldere kreken , er wonen ruim 200 dingo's op het eiland en 350 verschillende vogelsoorten.
Het is een heftige tocht , de zandwegen door het regenwoud hebben diepe sporen en we hotsen wat af door kuilen en over boomstronken, soms stijl naar beneden dan weer recht omhoog.
De eerste stop hebben we bijde Wanggoolba Creek, een prachtig heldere Creek, een creek die geruisloos door het woud stroomt, we maken een wandeling over een aangelegde loopbrug die het kwetsbare gebied moet beschermen tegen al te veel voeten die alle begroeiing vertrappen zou.
Een dingo die op een open plek ligt te slapen richt zijn kop op en bekijkt ons, we hopen dat hij op z'n plek blijft.
De dingo's op Fraser Island hebben wat jaren geleden een jongetje van 8 doodgebeten.
Volgens onze gids de schuld van de ouders die hun zoontjes van 10 en 8 alleen op onderzoek uit lieten gaan op het eiland.
Het zal je maar gebeuren, er zijn overal waarschuwingen omtrent je gedrag naar een Dingo, als je hem tegenkomt.
NOOIT voederen, dat is een van de redenen van agressie naar mensen.
De dingo's leven vooral dicht bij en op de stranden van het eiland , kinderen zien ze vaak aan voor gewone honden, wat levensgevaarlijke situaties kan veroorzaken.
De volgende stop is bij een van de glasheldere meren waar we in zwemmen, het is een regenmeer,alleen gevoed door regenwater , de laatste drie jaren is er erg veel regen gevallen dus er staat genoeg water in.
Het eiland heeft veel meer begroeiing dan we dachten en de ritten zijn pittig, je organen schieten alle kanten op Stijl naar beneden dan weer omhoog en regelmatig hangen we helemaal scheef.
Op dit eiland zijn ook de opnames gemaakt voor de film 'Jurasic Park' vanwege de bijzondere bomen die hier groeien.
We lunchen bij "Central Station"midden in het regenwoud.
Het Central Station , was ooit het middelpunt van de hout industrie, nu het beginpunt van vele wandelingen.
Daarna voert de rit naar de Seventy Five Mile Beach , waar we met flinke snelheid langs de kustlijn rijden.
Er zijn geen rotsen op het eiland maar op een bepaald deel van het strand zijn stompen van bomen die versteend zijn door de tijd en lijken op zwarte rotsblokken. We rijden er over heen en dat is soms heel spannend want de auto helt vervaarlijk naar een kant.
Het gaat allemaal goed en we bereiken het enorme scheepswrak van de Maheno, een groot rood-bruin karkas waar zee en wind hun sporen hebben achter gelaten.
Het ziet er indrukwekkend uit en is met de helderblauwe lucht en de oceaan een fotogeniek plaatje.
De gevaarlijke stroming bij het eiland heeft menig schip daar doen zinken.
De Eli Creek ligt er vlakbij, een prachtige Creek, die onophoudelijk ontelbare liters zoet water de branding in stuwt.
Hier weer en uur rust voor de liefhebbers die willen zwemmen. of gewoon willen genieten van de mooie omgeving. Wij nemen de wandel route door het regenwoud, die is uitgezet langs de Creek en waden een stukje door het ijskoude water.
Er volgt nog een bezienswaardigheid, de coloured sands, hoge versteende zand sculpturen in prachtige kleuren, ontstaan door erosie.
Erg mooi, dan is het tijd om terug te keren, het is opkomend tij en de golven komen al vrij dicht bij onze auto. Een eenzame dingo loopt langs de duinrand hij wordt door vele ogen op afstand bekeken.
We zijn om half zeven weer in Hervey Bay , het was een mooie dag die veel geld kostte, misschien wel téveel maar die we toch niet hadden willen missen.

Donderdag 28 maart,
De afstanden die we rijden zijn niet ver, we hebben met Maia een afspraak begin April en we willen nog naar Noosa waar een vriend van Tonnie zou moeten wonen.
Nu gaan we naar Tin Can Bay,onze " Mathilde" weet het even niet want ze stuurt ons steeds door een moerrassig gebied waar de weggetjes dood lopen.
We zoeken de hoofdweg maar weer op, richting Marybourogh, een heel mooi plaatsje waar de Mary river doorheen stroomt.
Deze plaats is hevig getroffen door de overstromingen van een paar weken geleden, op de lager gelegen plaatsen zijn de huizen totaal vernield door het water en aan de troep in de bomen kan je zien hoe hoog het water hier heeft gstaan. Het zal je maar overkomen.
Als je dan bedenkt dat het vanaf december al drie keer tot floadings gekomen is kan je je voorstellen dat de mensen" pissed off" zijn, zoals ons verteld werdt.
Het klimaat is de laatste jaren erg aan het veranderen.
In Tin Can Bay vinden we een heerlijke camping,waar we voor drie dagen boeken, het is witte donderdag , de campings lopen vol voor een lang Paas weekend, verplaatsen kan betekenen dat er op een andere camping geen plaats meer is.
Onze plek ligt aan de buitenrand en heeft een grote boom die schaduw geeft.
Gelukkig want de pijn van de gordelroos is zo hevig dat ik ook nauwelijks zon kan verdragen, lezen onder de boom is heerlijk.
Tin Can Bay is een echt vissers plaatsje met haventjes en bootjes die je in de films van flipper of stormboy tegenkomt.
In de haventjes komen s'morgens vroeg dolfijnen die gewend geraakt zijn aan de de vissen die de vissers weer in zee gooien, op die manier een makkelijk maaltje voor ze.
Je kan daar zwemmen met dolfijnen en ze ook, tegen betaling, uit de hand laten eten.
Dat doen we dus niet , is naar ons idee té commercieel geworden, wel staan we twee ochtenden om 6 uur op in de hoop mooie foto's te kunnen schieten van de dolfijnen als ze weer het zeegat kiezen.
We zetten ons campertje op Norman Point , de uiterste punt van het schiereilandje, een prachtig plek met uitzicht over de baai in een serene rust, halen onze stoeltjes tevoorschijn en ontbijten langs de oever, een klein beetje hopend dat we toch nog dolfijnen zullen zien springen.
Dat dus niet maar het uitzicht, vogels scheren over het water en in de verte een vissersbootje, het is wonderschoon dus we genieten toch wel.
Als de zee zich terugtrekt komt er een enorme zandplaat tevoorschijn, ze noemen dit gebied niet voor niets The great sandy strait ,die loopt van Fraser Island tot voorbij Tin Can Bay.
Er lopen bij eb duizenden Soldier Crabs, kleine blauwe bolletjes die in collones in rap tempo over het zand struinen. links, links, rechts, rechts ze volgen allemaal en bij vermeend gevaar duiken ze allemaal tegelijk , zeg maar een schuttersputje in. Een wonderlijk schouwspel.