Tin Can Bay naar Noosa laatste week in Brisbane

31 Maart Tin Can Bay- Teewantin (Noosa)
Het is 2e Paasdag en we vertrekken op hoop van zegen in de hoop dat we wel weer een plekje kunnen vinden , eerst rijden we naar heNationaal Park Cooloola, waar we 40 km lang door eenzame natuur rijden om dan uit te komen in het bruisende Rainbow Beach.
Vanuit de stilte zijn er opeens restaurantjes, terrasjes, winkeltjes en heel veel jonge mensen die zich op hun surfplanken door de golven laten dragen .
Het is heerlijk warm , we parkeren de camper en begeven ons tussen het strandgewoel.
Een prachtig strand met fraai gekleurde duinen, Rainbow beach doet zijn naam eer aan.
We maken een lange wandeling en een vrolijke meid dat met haar honden aan het stoeien is spreekt ons aan met het gebruikeleijk "how are you" het is een stevige meid met een leuke toet, doet ons denken aan de dochter van vrienden .
We hebben een lang gesprek over honden, Canberra, waar zij vandaan komt en onze reis door het mooie Australië.
Elke keer weer zo leuk die spontane reacties van de mensen hier.
Na een paar uur genoten te hebben van deze mooie plek rijden we verder naar Teewantin, weer heeft onze "Matilde"moeite met het vinden van de goede route, veel te smalle graffel weggetjes, hotsend en botsend , zo nu en dan een eenzaam gelegen farm en dan blijkt het weggetje doodlopend te zijn,het valt niet mee om te moeten keren maar mijn altijd rustige Hans lukt dat natuurlijk wel , hij vindt het wel grappig.
Het begint al te schemeren als we Teewantin bereiken, een stukje landinwaart want aan de kust denken we geen plekje meer te kunnen bemachtigen , de eerste camping waar we oprijden heeft veel toeters en bellen en vraagt voor 1 nacht 58 dollar, nou echt niet (door de Paasvakantie rekenen ze met dubbel krijt)we zeggen aju en nemen de volgende , 38 dollar en een mooie plek.

1 April, we rijden naar Noosa Heads waar Carlos, een vriend van Tonnie zou moeten wonen.
Noosa is een populaire plaats aan de Sunshine Coast, wij hebben al gauw door dat dit niet onze plek is, hoe mooi het ook is, téveel glitter en glamour en véél te druk,
Maar goed we blijven hier ook niet, willen alleen Carlos ontmoeten, onze navigatie brengt ons hoger en hoger de berg op totdat we in de straat komen waar het zou moeten zijn.
De straat gaat steil omhoog en een van de laatste huizen heeft het nummer dat we zoeken, we parkeren de auto voor de deur en bij het uitstappen voelen we de auto achteruit rijden,pff nog strakker die handrem, Hans zaait ècht zelden paniek maar in dit soort situaties heeft hij wel een opmerking paraat zoals "als nu die rem kabel maar niet breekt!!!" het zweet slaat me uit.
( Hetzelfde zei hij eens tijdens een fietstocht in zuid Frankrijk terwijl we loodrecht , met volle bepakking, de berg af reden, grapjas.)
Ik zie ons al in volle vaart achteruit naar beneden suizen.
Ja, die fantasie van mij laat me veel beleven.
Het mooie bijzondere huis waar we voor staan blijkt leeg te staan, we bellen het nummer van Carlos maar krijgen geen gehoor.
Hier heb je een prachtig uitzicht over Noosa Head , de prachtig blauwe oceaan die diep beneden ons ligt en 100 meter verder de toegang ,tot een nationaal park.
Na nog een vruchteloze poging gedaan te hebben om Carlos via zijn mobiel te bereiken houden we het voor gezien, we moeten zien hoe we in deze smalle, steile straat onze camper kunnen keren, dat valt niet mee maar het lukt Hans zonder problemen, goed zo jochie.
De stranden rond Noosa zijn drukker dan druk.
geen parkeerplekje te vinden dus rijden we verder zuidwaarts.
Wij stoppen een half uur later in Mudjumba. , een rustig plaatsje, plek genoeg op de parkeerplaatsen en toegang tot het strand via een smal paadje.
Jeetje wat heeft de storm hier huisgehouden, compleet weggeslagen duinen , er is nu een hoge wand van zand waar eerst de duinen langzaam afliepen .
We nemen hier even een strand pauze en rijden daarna nog een klein stukje verder naar Caloundra, vinden een aardige camping direct aan het strand, Bribie island ligt direct tegenover ons en bij laag water komen er zandplaten tevoorschijn, waardoor je het eilandje wadend door laag water kan bereiken.
De camping ligt eigenlijk in het bebouwde gedeelte van Caloundra maar doordat je alleen de weg moet oversteken om bij een mooi wandelpad te komen maakt dat ons weinig uit.
Het pad gaat door een park met mangrove bomen en langs kleine strandjes, veel pelikanen strijken hier neer , het is een gezellige en levendige plek.
We blijven hier maar één dag want we hebben met Maia afgesproken om bij haar langs te komen.

We hebben maar een korte rit voor de boeg door de Glasshouse Mountains,een een bijzonder mooi gebied dat met hoog gaande wegen onseen adembenemd uitzicht geeft over een groep van 10 vulkanen die 20 miljoen jaar geleden ontstonden
De naam Glashous Mountains,is gegeven door kaptein Cook in 1770 omdat ze hem deden denken aan de glasovens in Yorkshire.
Op een van de hoogste plekken, is een pic-nic plaats waar we een appeltje schillen, genietend van de stilte op deze hoogte en de overweldigende natuur voor ons.
Een plaatselijke kunstschilder zit daar te schilderen en heeft de mountains in allerlei sferen geschildert. Het werk is te koop.
Als we bij Maia aankomen loopt ze ons, samen met haar kleine meisje , Audrey, al tegemoet.
Hun huis ligt wat verscholen en we rijden een licht dalend en hobbelig pad af en parkeren de camper naast hun huis.
Helemaal verscholen tussen het groen en met een prachtig uitzicht over de glooiende heuvels.
Ze wonen er nog niet zo lang en er is nog heel wat werk aan de winkel, maar het is een prachtige plek dus ik hoop dat ze er gelukkig zullen zijn.
Django komt ontdaan uit de grote tuin, er is een possum uit de boom gevallen en lijkt er niet best aan toe te zijn, Maia laat hem op halen door een dieren hulpdienst die hem waarschijnlijk uit zijn lijden gaan verlossen.
's-Avonds rijden we met z'n zevenen in Jevans 4X4 naar een Thais restaurantje, onderweg stopt Jevan even om een fles wijn te kopen voor bij het eten.
De Thai heeft daar geen vergunning voor, dan is het toegestaan dat zelf mee te brengen.
De volgende dag zijn we uitgenodigd bij de ouders van Jevan voor een barbeque. ( voor ons vegetarisch, daar hebben ze heel attent rekening mee gehouden)
Zij wonen in Maleny en hebben een geweldig mooi huis en een indrukwekkend uitzicht over de vallei.
Wat een voorrecht om zo te mogen wonen en wat een aardige mensen zijn dat.
Mary-Lou en Don ontvangen ons ongedwongen en gastvrij , niet veel later komt de zus van Mary-Lou, Suzan, ons ook gezelschap houden.
De barbeque, een kuil in de grond, wat stenen en een rooster erboven wordt aangstoken en wij scharen ons eromheen.
Het wordt een ontzettend gezellige avond waarin wij ons meer dan welkom voelden.
De kinderen rennen uitgelaten de heuvel af en rollen lchend door het hoge gras over elkaar heen. Kan het idyllischer???
Het gras is zo hoog omdat de schapen die ze hadden zijn kort geleden door dingo's dood gebeten zij waren de natuurlijke maai machines.
Tja, je bent hier wel in Australië, hè.
Maia hoort de dingo's s'nachts ook huilen en bij haar in de tuin zit een "red belly snake" een gevaarlijke gifslang, maar volgens Maia gaat hij binnen niet al te lange tijd in winterslaap, ik maak me al zorgen om Audrey maar Maia gaat er heel relaxed mee om.
Ik zou er de rillingen van krijgen want ondanks mijn grote hart voor dieren heb ik toch iets minder met "gif"slangen.

Vrijdag 5 April,
Tegen de middag nemen we afscheid van Maia ,Jevan en hun kinderen, maken nog een stop in het gezellige Maleny, een stadje geliefd bij kunstenaars en dat is goed te merken aan de vele gallerietjes en kunstzinnige winkeltjes en de artistieke mensen die er rondlopen,een bruisend plaatsje is het.
We pakken een terrasje en laten de sfeer eens lekker op ons inwerken.
Na een uurtje gaan we verder en zoeken een camping waar we op ons gemak de camper schoon kunnen maken en de koffers weer kunnen inpakken.
We rijden terug naar de kust , zijn niet zo kieskeurig wat camping betreft, we nemen de eerste de beste in Moreton Bay, er moet gewerkt worden want zondag moet de camper in Brisbane ingeleverd worden.
We voelen ons een beetje depri, aan het zwerven door dit mooie land komt een einde, en helaas, het afscheid van onze lieve Aussie familie ook naderbij.
Nog een paar dagen zullen we elkaar regelmatig kunnen ontmoeten en dan ligt er weer een halve wereld weer tussen ons in.
Ik moet er nog niet aan denken, hoewel het vooruitzicht m'n eigen liefies weer te kunnen omarmen natuurlijk ook weer heel fijn is.
Gevoelens die droef zijn om een komend afscheid en toch ook blij om het weerzien dat gaat komen, heel verwarrend en dubbel.

Zaterdag 6 april,
We zijn we de hele dag aan het schoonmaken en in de namiddag lopen we nog even langs het strand, er was van alles te doen vandaag, een triatlon en wedstrijden met lange smalle boten, we konden er nog een klein beetje van meegenieten.
Er zijn veel Aboriginals die daaraan mee doen, met een van hen hebben we een leuk gesprek over de mooie houten boot waarin hij heeft mee gedaan aan de wedstrijd.

7April,
Zondagochtend belt Erik, hij heeft een afscheids party georganiseerd bij hem thuis en verwacht ons om ongeveer half twee, o jee, we moeten de camper om 12 uur inleveren en hebben geen idee hoe lang dat gaat duren.
Het ophalen duurde namelijk uren, ze hebben het loeidruk daar.
We hebben geluk want we vertrekken tijdig naar Brisbane , zetten onze spullen alvast in ons apartement bij Springhill Garden, en rijden door naar Camper verhuur Apollo.
Gelukkig alles loopt gesmeerd en om half twee is alles klaar.
Een taxi brengt ons naar Red Hill waar we mooi op tijd zijn voor de familie die afscheid van ons komt nemen.
Ze komen allemaal en hebben allemaal wat lekkers gemaakt, hartige taart, salades enz
Ook Maia en Jevan zijn er weer, ze moesten er een anderhalf uur durende rit voor maken , lieten zich daardoor niet tegenhouden, wat lief.
Bedankt lieve Aussies, dat jullie ons zo'n warm welkom en een evenzo lief en warm afscheid hebben gegeven, We love you all.
We zijn dan nog wel vijf dagen in Brisbane maar dit is de laatste dag deze week dat we allemaal bij elkaar kunnen zijn, er moet gewerkt worden en naar school gegaan .
Met Saskia en Greg, die in Brisbane wonen maken we nog een afspraak voor een ontmoeting later in de week.


Maandag 8 april
Gaan we de stad in, we zijn toch wel erg blij met ons fijne apartementje dat zo dicht bij het centrum van de stad ligt, perfect.
We kennen de weg, nemen de tijd voor alles en slenteren heerlijk door het centrum van de stad, bezoeken de expositie over de Brisbane river in de pas gerestaureerde City Hall , de Anzac square en de verschillende oude kathedralen die mooi liggen te wezen tussen de super moderne wolkenkrabbers.
Drinken een biertje op een van de levendige terasjes in Queen- street en voelen ons heerlijk op ons gemak tussen de Australiërs.
No worry, be Happy dat gaat hier echt op , de sfeer is relaxed in deze stad.
Hans zou hier wel weer willen wonen, tja ik ook wel als ik niet zoveel lieve kinderen en kleinkinderen in dat kleine landje Nederland aan de andere kant van de wereld had. Of ze moeten allemaal mee willen!!! helaas zal dat wel een utopie zijn.
We besluiten dat we dan te zijner tijd maar weer terug moeten komen.


Dinsdag 9 april
Erik en Roberta komen bij ons op bezoek en ik ga koken voor mijn lieve broer en zijn vrouw ,ze laten zich om een uur of drie door een taxi afzetten bij ons voor de deur, waar wij hun staan op te wachten, als Erik uitstapt zie ik in een flits onze ome Joop, Erik lijkt op hem. Grappig is dat.
Ja Erik je zei al je meer te identificeren met de Kroes kant van de familie, nou dat is niet alleen innerlijk maar ook uiterlijk het geval.
We blijven lang na tafelen en daarna zitten Erik en ik samen op het achter terras en hij vertelt me veel over zijn leven in Australië
Na een weerzien na 53 jaar is dat heel wat en we komen natuurlijk tijd te kort, de tijd samen is weer veel te snel voorbij en wij Stegman kinderen hebben altijd wel gesprekstof.
Om een uur of elf belt Roberta een taxi en we spreken af dat we elkaar donderdag weer zullen ontmoeten, dan zullen ze ons meenemen naar een vriendin, ze schijnt op een bijzondere plek te wonen. Leuk.
Morgen gaan we weer met z'n tweetjes de stad in.

Woensdag 10 April
Greg heeft ons aangeraden een vaartochtje over de Brisbane river te maken met de City Cat, een watertaxi die over de rivier zig zagt en op die manier kun je de stad op een leuke manier bekijken.
Saskia vertelde ons over een biologische markt die op woensdag ochtend in het centrum van de stad is.
Farmers uit de omgeving komen hier hun eigen verbouwde en gemaakte producten verkopen, de kraampjes mooi ingericht en zelf ook mooi uitgedost is het een vrolijke kleurrijke boel.
Na de sfeer van de markt te hebben opgesnoven lopen we naar de opstapplats van de City Cat die er vlakbij is.
Vanuit het centrum varen we eerst naar links, langs hoge hotels wolken krabbers en mooie huizen waavan er heel veel langs de rivier staan, onder mooie bruggen door en langs het chique kangaroe point, waar de duurdere hotels staan en de buitenwijken van Brisbane.
We staan op het dek om alles goed te kunnen zien, het is een mooie dag en de wind waait door m'n haren, het is heerlijk en wij zijn gelukkige mensen.
Op de terug weg stappen we wat eerder uit, bij South Bank, een prachtig park waar de bougainville weelderig over bogen groeit, de bogen staan over de laantjes opgesteld zodat ze schaduw geven, talloze terrasjes zijn en een enorm strandbad met heuse zand strandjes, een paradijsje in de stad, een heerlijk koele plek waar de families met kinderen verkoeling zoeken.
Het doet ons denken aan het Westerpark in Amsterdam maar dan veel groter en bloemrijker.
Na de wandeling door South Bank en wat gedronken te hebben stappen we weer in de boot .
Aan deze kant van de rivier, die in verbinding staat met de oceaan, heeft de december storm en ook de storm van eind januari, vreselijk huisgehouden veel is door het water opgeslokt en er is nog heel wat ravage.
We hebben zelfs geluk want de boten hebben drie maanden niet kunnen varen omdat alle aanlegsteigers verdwenen waren, sinds een paar dagen varen ze weer.
Na terugkomst slenteren we door het inmiddels al donker wordende centrum naar ons "huisje"waar we ons nu al helemaal thuis voelen en zitten nog tot laat op het terras van ons apartementje.
Greg het was een goeie tip, bedankt we vonden het erg leuk en hebben genoten.

Donderdag 11 April,
Om een uur of half twaalf lopen we naar Erik in Red Hill, we gaan een bezoekje brengen aan Claire, een vriendin van Erik en Roberta.
Roberta rijdt ons erheen en ik verbaas me over haar pittige rijstijl.
80 jaar en zo energiek dat verdient een big compliment.
Als Roberta de auto voor Claires huis parkeert kan ik bij het uitstappen me niet voorstellen dat die auto blijft staan en dat ik ook zelf niet direct naar beneden rol.
Hemeltje wat is het daat steil.... we staan bijna verticaal geparkeerd, ongeloofelijk.
Weet je zeker dat hij blijft staan ,vraag ik voor de zekerheid nog maar even.
No worry, lacht Roberta.
In Noosa hadden we al een gelijke parkeer ervaring maar dit zou nog wel eens een haartje erger kunnen zijn, al had ik niet gedacht dat dat nog kon.
Claire heeft in haar leven veel gereisd, woonde lange tijd in Afrika , was lerares en is kunstenares , haar huis ademt dit allemaal uit. Er is veel te bewonderen
Het huis ligt op een van de hoogste plaatsen in Brisbane waar het uitzicht adem benemend is.
Na de lunch drinken wij vrouwen nog wat op de veranda genietend van het uitzicht.
Erik heeft een gezellig onder onsje met een oude vriend die daar ook woont..
Na het bezoek aan Claire rijden we nog even naar het park waar Erik regelmatig zijn ochtend wandelingetjes maakt, terwijl hij wandelt blijft Roberta lezend op een bankje achter.
Zo hoog als Claire's huis lag, zo diep ligt het park, de straten gaan hier als een achtbaan door de stad waardoor met veel regen, de dieper gelegen straten onderlopen, zo ook het mooie park waar inmiddels grote opruiming is gehouden.
Bij de resten van een boom, die groot en prachtig geweest moet zijn, blijven we staan, Erik vertelt wat de boom voor hem betekende, hoe hij tijdens zijn wandelingen even op een bankje tegenover de boom ging zitten om de vogels te bekijken en is aangeslagen over het feit dat "zijn boom" gekapt moest worden omdat er een ziekte in zat en hij bij een grote storm een gevaar zou opleveren.
Hij gaat op een van de grote takken zitten met een peinzende
blik in zijn ogen, het ontroert me , hij en zijn boom ,ik leg het vast op 'de gevoelige plaat' als een mooie herinnering.
We gaan nog even met hun mee naar huis, drinken wat en lopen in drie kwartier terug naar Springhill.
Het zijn best vermoeiende dagen , zowel voor mijn broer en zijn vrouw maar ook voor ons, dus wat uren op jezelf zijn goed voor beiden.
Morgen zullen wij elkaar voor het laatst ontmoeten en dat begint behoorlijk te knagen aan mijn hart.

Vrijdag 12 April,
Saskia , Greg en Eloise komen afscheid nemen en blijven voor de lunch dus ga ik al vroeg naar de supermarkt op de hoek om wat lekkere hapjes te halen.
Heen gaat vanzelf naar beneden, terug moet je een flinke heuvel nemen maar ik vind het een leuk wandelingetje,.
Ze zijn mooi op tijd en het worden een paar gezellige uurtjes.
Greg heeft late dienst en moet dus aan het werk, om half twee vertrekken ze.
ELoise is een schatje met stralende ogen en een blije, vrolijke uitstraling,Saskia en Greg een fijn stel aardige en behulpzame mensen.
Ik zal ze allemaal missen , het is zo jammer dat Australië zo allemachtig ver weg is maar de wens om terug te komen is er.
We omhelzen elkaar ten afscheid nogmaals en nogmaals en zwaaien tot ze uit het zicht zijn.

We nemen een uurtje of twee rust en lopen dan voor de laatste keer, nu voor het eerst in de stromende regen, alsof de tranen die ik van binnen voel van boven komen, naarRed Hill, het straatje waar mijn broer woont en we in de afgelopen tijd zomaar naar binnen konden lopen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Tuin hekje open en al op het trapje roepen " Hallo big brother " we zijn er weer, Erik die zijn gitaar weg legt en ons omhelst en Roberta ons o zo vriendelijk begroet.
Wij voelen ons allebei op ons gemak bij hun en in hun huis, het ademt de sfeer van de sevethy's zoals wij dat ook hadden, zo gezellig.
Onze laatste avond , we houden elkaar regelmatig even vast, beiden bewust tot in onze tenen dat de tijd samen nog maar even is.
Na het eten krijgen we allebei een kadootje, Hans een boek over de geschiedenis van "waltzing Mathilde" en een mooie steen en ik een door Erik zelf gemaakt halssieraad . Ik vind het prachtig en ben er zó blij mee.

Ik voel de emotie in Erik als ik hem omhels en we met onze armen om elkaar op zijn veranda staan,als hij zich verontschuldigt omdat ze morgen niet met ons mee naar de luchthaven gaan.
Het is te moeilijk voor hem ,hij kan het niet aan, ik begrijp het wel .
We kussen elkaar en houden elkaar nog even goed vast en dan nemen we écht afscheid. en" afscheid is een beetje sterven", zo voelt het ook.
We hopen elkaar nog eens terug te zien en willen dat niet jaren op zich laten wachten, we worden ouder en hebben daar de tijd niet voor.

13 April,
Zaterdag ochtend is grauw en regenachtig, het maakt het afscheid nóg triester, de koffers staan gepakt en om kwart voor tien bellen we een taxi die ons naar Brisbaine Airport brengt.
Onze bagage laten we zo snel mogelijk inklaren zodat we nog wat kunnen winkelen op de luchthaven.
Regelmatig voel ik de tranen opkomen, slik ze dapper weg, het was een prachtige tijd en ik voel me rijk dat we dit hebben mogen meemaken.
Na al die jaren, mijn zo lang gemiste broer terugzien, kennis te maken met zijn mooie kinderen en kleinkinderen en te hebben mogen genieten van al het moois dat Australië ons te bieden had. Een groot kado van het leven.
Zo voel ik het wel, maar helaas het droevige gevoel speelt nu even de boventoon.
Als we om twaalf uur opsteigen wordt het brok in m'n keel even heel groot, Bye bye Australië, bye, bye lieve lieve Aussies, bye, bye lieve broer,ik ga je erg missen maar we zeggen TOT ZIENS.
Het land wordt kleiner en kleiner, we zijn op weg naar Thailand waar we nog twee nachten zullen zijn.

Zaterdagavond 13 April
Dan na een uur of tien vliegen komen we s'avonds om half negen aan op het vliegveld in Bangkok en nemen een taxi die ons naar Hotel Siam brengt.
Dat valt niet mee, dit weekend vieren de Thais het Thaise nieuwjaar en het is loeidruk in de straten van Bangkok.
Heel veel straten rond Koh San Road zijn afgezet voor het verkeer, de straten én de mensen zijn kledder nat, want elkaar natspuiten is traditie in Thailand als het nieuwe jaar begint. Het brengt geluk.
De verschillen met het land dat we vanmorgen verlieten zijn immens , alles is anders de geur de kleur en de vrolijkheid van de feestvierende mensen laat me mijn droeve gevoelens even vergeten.
Na vele omwegen en telkens waterstralen tegen de ramen komen we dan toch in ons hotel aan.
Het voelt vertrouwd en we worden ook gelijk weer herkend door de receptionistes.
Deze avond storten we ons nog niet in het feest gewoel, morgen is vroeg genoeg.
We hebben een kamer op een rustige plek zodat we de muziek en de feestende mensen niet horen en lekker slapen.

Zondag 14 April,
Na het ontbijt trekken we makkelijke kleren aan en lopen de straat op, storten ons in het feest gedruis, ja nu je er toch bent moet je het ook beleven
Wetend dat we het niet droog zullen houden koop ik een plastick tasje dat met een koordje om mijn nek kan hangen.
Ik stop er m'n fototoestel in om hem tegen het water te beschermen.
Het duurt niet lang voor we de eerste stralen over ons heen krijgen, groepen joelende jonge mensen schieten met grote water pistolen in het rond, niets blijft droog..
Ik kan geen weerstand bieden aan deze waterpret en koop bij een van de talloze stalletjes een groot waterpistool en spuit terug als ik bespoten wordt.
Grote pret en doordat ik mee spuit worden ze ook vrijer naar mij en wordt mijn gezicht óók ingesmeerd met opgeloste klei.
Dat moet geluk brengen dus doe maar.
Ik lijk toch inmiddels op een verzopen ouwe indiaan haha.
Het water druipt intussen uit m'n kleren en natuurlijk ook bij Hans, niet erg want het is broeierig warm,en de temperatuur gaat de komende tijd alleen maar omhoog in Thailand.
Halverwege de middag vinden we het wel weer genoeg, terug naar het hotel, een frisse douche en droge kleren , glaasje wijn bij het zwembad van ons hotel en vanuit een veilige positie het feest gedruis aanschouwen, prima.
Het was ècht geweldig leuk dat het Thaise nieuwjaar toevallig binnen de planning van de reis viel.

15 April, maandag
Ja en dan is het echt zover, we gaan vandaag terug naar Nederland
Aan de balie vragen we de receptioniste of zij een taxi voor ons kan bellen, ze schudt van nee, iedereen is vrij vandaag, zegt ze.
Nou dat is niet zo best we moeten wel weer om tien uur op de luchthaven zijn.
Aan de overkant staan wel wat schnabbelaars die op hun vrije dag wat bij willen verdienen, ze roept er een voor ons en spreekt een redelijk bedrag met hem af om ons naar het vliegveld te brengen.
Het is een norse man die met veel passen en meten onze koffers in z'n auto weet te persen.
De straten zijn nog stil, de feestgangers slapen nog om vanmiddag weer los te kunnen gaan tot in de kleine uurtjes.
Bij de luchthaven staat de meter op 270 bath en Hans betaald 300 in de veronderstelling dat dat genoeg is.
De taxi driver is kennelijk niet tevreden en Hans begrijpt hem niet.
De man loopt boos weg en ik vertel Hans dat er 350 bath was afgesproken, op deze rit was de meterprijs niet van toepassing.
Hans vind dat erg vervelend en probeert de man nog te vinden, helaas hij is al weg. Sorry beste man, het was een misverstand.
Volgende keer komen we het goed maken, als we je weer kunnen vinden.
Het passeren van de douane verloopt vlotjes en onze vlucht vertrekt mooi op tijd om 12.20 uur.
Boven de Himalaya hebben we wat turbulentie maar verder verloopt de vlucht alsof je in een boot zit die gladjes door het water snijd , we landen op schiphol op de geplande tijd.
Mandy, Rick, Bonk en Leloup staan ons op te wachten en ja wat heerlijk om hun na zo'n lange reis weer terug te zien.
We gaan mee naar hun huis en praten tot in de kleine uurtjes.
De volgende middag pakken we de trein naar Almelo en doen daar hetzelfde bij Daphne, blijven ook daar een nachtje slapen om bij te praten en te genieten van het weerzien na zo'n lange tijd.
In Almelo pakken we in de middag de bus die ons naar ons eigen kleine huisje
(nee, niet dat op de prarie) maar in de hof van Twente brengt.

We kunnen terugzien op een prachtige reis die bijna zonder problemen verlopen is, in twee nieuw ontdekte werelden.
Verrukt over het moois dat we hebben mogen ervaren, de pijn in 't hart door het onvermijdelijke afscheid en de blijdschap van het weerzien.

Bedankt lieve allemaal, voor het lezen en meebeleven en de leuke reacties,

Groet en liefs van Happy2

De afronding van dit reisverslag heeft wel erg lang op zich laten wachten, sorry daarvoor, allerlei oorzaken waren daar schuldig aan.
Maar om al onze belevenissen compleet te hebben voor het foto en verhalen boek moet het nog wel even geplaatst zij
Als jullie dit alsnog hebben gelezen zou een reactie leuk zijn . lieve groet van ons twee.
En de foto's hierbij komen dus ook nog.

P.S om alle foto's te zien die bij dit reis verslag geplaatst zijn moet je even doorklikke op ga naar overzicht.