On the road

Onderweg ...van Brisbane naar het zuiden
En daar gaan we dan, op weg naar de Pacific Highway richting zuiden.
Het is zondagochtend en niet druk op de wegen ,dat komt goed uit, kunnen we even wennen.
Nadat we de stad verlaten hebben wordt het landschap weids met bergen in de verte, we rijden langs rivieren en meren, we genieten van de prachtige vergezichten.
Ons doel is Broken Head, iets onder Byron Bay, een nationaal park dat aan de pacific oceaan ligt .
Daar gaan we een paar dagen bijkomen van alle emoties van de afgelopen week.
We vinden een mooie plek en zetten de camper zo neer dat we in zijn schaduw kunnen zitten.
Er lopen heel wat Brush Turkeys, wilde kalkoenen, rond die ongeloofelijk brutaal zijn, niets laten ze ongemoeid als je iets op tafel laat staan, ze zitten rustig met z'n tweeen of drieen op je tafel als je je even hebt omgekeerd.
Het zijn beschermde dieren en daar zijn ze zich goed van bewust, ze lopen rond alssof ze willen zeggen "wie doet ons wat" .
Een overbuurman komt ons zeggen dat er in het bos naast zijn tent, een lizsard ligt te slapen in de zon .
Weer zo'n dier dat wij in Nederland niet kennen, hij is wel anderhalve meter van kop tot staart en ziet er nietbepaald aaibaar uit. Wel spannend om te zien.
Een uurtje later komt meneer Lizsard onder het hekje door en loopt waggelend over de camping, best griezelig, hoop niet dat hij ons op komt zoeken.
Het blijkt een Goanna, de grootste lizsard van Australië te zijn, de Lace Monitor.
Sterke poten en klauwen, krachtige lange staart en scherpe tanden, hij is dus goed uitgerust voor de strijd en kan ook nog een goed in bomen klimmen, soms ook in de benen van mensen maar daar moet ik even niet aan denken.
Hoe kom ik aan die wijsheid??
Ik heb van Saskia een geweldig boek mogen lenen waar heel veel Australische dieren in staan, zodat ik op kan zoeken wat ik zie, ik ben daar vreselijk blij mee.
De sterrenhemel is op deze plek fantastisch er is geen licht dat storend is, het is
een totaal andere hemel dan ik gewend ben, geen enkele ster die ik herken, geen kleine en grote beer, waaronder mijn huis altijd stond, geen poolster en geen waterman, ja het is duidelijk we zitten op het zuidelijk halfrond.

Naast onze plek is een overkapte kookplaats met pic-nic tafel, als we daar s'morgens zitten te otbijten voel ik iets over mijn voet schuiven, ik denk een BrushT urkey ,als ik onder de tafel kijk zie ik de Lizsard en geef een gil van schrik, enggggg ...maar haal toch wel snel mijn fototoestel te voorschijn. Hans ook , die probeert hem" en front" te fotograferen en deinst achteruit als het dier zijn kop opsteekt en een lange gevorkte tong naar hem uitsteekt .
Zo dichtbij hoeft nou ook weer niet.
Een brush turkey denkt er anders over en rent achter de Goana aan en bijt hem in z'n staart, het dier zwiept met zijn staart en loopt waggelend door.
S'middags lopen we via het strand naar het dorp om wat boodschappen te halen, een paar kilometer heen en weer , het is enorm heet en als we terug komen merken we hoe fel de zon is, we zijn nog net niet verbrand, het is hier echt oppassen geblazen .
Er liggen langs de vloedlijn hele kleine yellyvissen met lange tentakels, we worden ervoor gewaarschuwd,ze zijn giftig en kunnen verlammmingenen veel pijn veroorzaken als ze je te pakken nemen.Trek dus maar weer snel m'n Teva's aan, wel zo veilig.
Ook de volgende dag blijven we nog in Broken Head, gaan een uurtje naar het strand en verder brengen we de dag lezend in de schaduw door.
We doen het lekker rustig aan, maken nog een wandeling over een pad langs de rotsen waarvan een stuk wel erg smal, hoog en vlak langs de afgrond gaat.
Met mijn hoogtevrees heb ik dus wel wat te overwinnen maar doe het toch .
Er is een rotspartij in zee die ze de" Three Sisters Rock" noemen, de aborigenals waarschuwden hun kinderen daar niet te gaan zwemmen omdat ze anders in steen zouden veranderen.
Het zijn niet de Three Sisters van de Blue Mountains maar toch een hele mooie plek met een schitterend uitzicht over de oceaan.

Na twee dagen in Broken Head gaan we verder en komen s'middags aan in Arrawarra, vlakboven Coffs Harbour.
We reden door gebieden waar nog duidelijk de sporen van bosbranden aanwezig waren borden met de afbeeldingen van overstekende kangaroos en koala beertjes langs de weg.
Jammer ik zie ze niet.
Vlakbij de camping zien we dan toch voor het eerst kangaroos in het wild, ze lopen vlak langs de weg maar als wij stoppen om wat foto's te maken hoppen ze weg, verheffen zich nog wel even hoog op de poten om te kijken wat voor rare snoeshanen wij wel zijn.
Camping "de Loriekeet" doet zijn naam eer aan, het is een waar vogelparadijs, de vogels zijn enorm tam en relaxed, net als de mensen in dit land.
De Noisy Miner een brutale vogel met een fel gele vlek in de ogen is in grote getale aanwezig net als de rainbow en de green Loriekeet, prachtig gekleurde grote parkieten die veel lawaai maken.
En dan is er opeens ook de Laughing Kookaburra hij zit opeens voor onze voeten op het gras, wat ziet die er lief uit, helaas vallen de Noisy Miners hem aan , hij wordt niet door hen geaccepteerd , ze jagen hem weg. Gelukkig kunnen we hem nog wel op de foto zetten.
We horen hem " lachen" en dat is zo'n grappig geluid dat je vanzelf mee gaat lachen.
Het is inderdaad net of je een vrouw hoort lachen, zoals Erik ons vertelde.
James Cook, zo verteld de geschiedenis, dacht ooit dat er een stel maffe wijven in de bosjes zaten, kan me er nu iets bij voorstellen.
De volgende morgen lopen er een stuk of vier kangaroos naast onze camper, één heeft er een baby in de buidel, super gaaf om ze zo in hun natuurlijke omgeving te mogen zien.
Het weer is helaas omgeslagen en er vallen regelmatig buien , smiddags klaart het op en maken we een fijne wandeling langs het strand ,hebben een leuk gesprek met een stel uit Melbourne, die net als wij veel aan het reizen zijn.
Ze schrijven de naam van een camping bij Sidney voor ons in het zand, en raden ons af om met de camper de stad in te gaan. Vanaf deze camping is de stad met openbaar vervoer goed te bereiken. Goeie tip dus, we zullen hem onthouden.